Maandag 30 augustus (Portland - Baker City)

Uiteraard hebben we heel lekker geslapen en waren we al/pas om half 6 wakker en goed wakker ook. We zijn er maar uitgegaan, hebben gedouched en daarna was het wachten tot 7 uur. Eerder konden we niet ontbijten en het is zo langzamerhand traditie dat m.n. Jan, de eerste dag een echt Amerikaans ontbijt wil met alles erop en eraan.
Dat betekent : 2 gebakken eieren, sausages, gebakken bacon, hash brownies (een soort rösti) en toast. Ik verbaas me nog steeds over het feit dat hij het allemaal naar binnen krijgt zo vroeg op de morgen.
Ik heb het bij buttermilk pancakes gehouden met boter en stroop, voor mij de minst slechte keus.
Na dit overvloedige ontbijt hebben we de spullen gepakt en om 8 uur zijn we gaan rijden. Eerst zijn we nog even langs het autoverhuurbedrijf gereden want tot onze verbazing hebben we aan de voorkant van de auto geen nummerbord. Bij navragen blijkt dat één nummerbord per auto ook genoeg is. Rare jongens die Amerikanen!
Daarna konden we eindelijk weg en jawel, we namen meteen een verkeerde afslag. Het duurde even vóór we op de Interstate waren maar dan kunnen we ook mijlen maken. We reden eerst een heel eind langs de Columbia River, die tevens de grens is tussen de staten Oregon en Washington. Vanuit de verte zien we Vista House en Multnomah Falls. Die hebben we 4 jaar geleden uitgebreid bezocht dus slaan we ze dit keer over. We rijden lekker door tot Hood River en daar willen we eerst koffie. Het geluk is met ons want er is een Starbucks!!!!! Niet te geloven, op onze eerste reisdag meteen lekkere koffie. We nemen beiden een cappuccino en daar genieten we echt van. Daarna rijden we weer verder. Het landschap is vandaag heel afwisselend. Het stuk langs de Columbia River is aan de ene kant van de rivier heel lieflijk en glooiend en aan de andere kant heel rotsachtig en kaal. Tegen 12 uur gaan we lunchen bij een picknickplek. We hebben broodjes, cinnamonrolls, yoghurtjes en druiven. Daarna rijden we weer verder en langzamerhand wordt de omgeving vlakker en uitgestrekter. We kunnen eindeloos ver kijken alhoewel het behoorlijk bewolkt is en het zo af en toe regent. Ach, voor een reisdag is het niet erg; we zitten immers droog! Uiteindelijk zien we een weidelandschap, niet groen zoals in Nederland maar meer geelbruin, aan ons voorbij trekken. Heel veel kuddes koeien die vrij in het landschap rondlopen. Tegen 3 uur zijn we in Baker City, ons einddoel voor vandaag. We hebben nog tijd genoeg om een bezoek te brengen aan het Oregon Trail Interpretive Center. Het ligt hoog bovenop een kale heuvel. Dit center vertelt de geschiedenis van de ontsluiting van West Amerika. Het waren Lewis en Clark die in 1805 als eersten een expeditie op touw zetten van St Louis naar de Pacific. Ze waren zo’n 17 maanden onderweg vóór ze uiteindelijk aan de Pacific stonden. Daarna kwam er een grote trek van pioniers die zich in het Westen wilden vestigen. Deze hele geschiedenis wordt aan de hand van dagboekaantekeningen van deze pioniers uitgebeeld en verteld.
Het is onvoorstelbaar wat deze pioniers allemaal hebben doorstaan. Hele families, avonturiers, mijnwerkers etc. pakten hun hele hebben en houwen bij elkaar om de grote reis te maken naar het onbekende Westen. De tentoonstelling geeft hier een heel goed beeld van. We hebben nog lang niet alles goed gezien en we besluiten om morgenvroeg terug te gaan, zeker als blijkt dat ons toegangskaartje ook morgen nog geldig is. Om 5 uur zoeken we een Motel 8 op. We installeren ons en gaan daarna eten in een plaatselijke eettent. Er rijdt een treintje helemaal langs de muren van het restaurant. Heel grappig om te zien. In eerste instantie denken we dat we alweer half slapen maar het blijkt toch een echte speelgoedtrein te zijn. Daarna gaan we, via de pinautomaat, terug naar onze kamer. Ik denk dat het licht vanavond weer op tijd uitgaat.

Zondag 29 augustus (Vertrek).

We zijn er !!!!!!!!!!! We zijn in Portland maar dat ging niet zonder slag of stoot. Vanmorgen zijn we om kwart voor 6 opgestaan en na een snelle boterham stapten we in het busje (ja,ja, busje komt zo) dat Steffan had geregeld. Hij heeft ons netjes gereden en afgezet op Schiphol. Toen we de vertrekhal binnenkwamen, zagen we tot onze schrik dat het hartstikke druk was. Hoezo alle schoolvakanties zijn voorbij; hoezo zondagmorgen 8 uur. Je zou het niet zeggen!
Een aantal medewerksters van Schiphol stuurde ons verschillende kanten op maar uiteindelijk werd ons duidelijk gemaakt dat we via de zuil in moesten checken. Dat kon via je paspoort of via je reserveringsnummer. Via het paspoort werkte het niet, dat kan, maar via het reserveringsnummer werkte het ook niet. Een medewerkster verwees ons toen naar balie nr 16, volgens ons de balie voor moeilijke gevallen. Daar stond een lange rij mensen met vreemdsoortige bagage, met hondjes etc. Toen we eindelijk aan de beurt waren en ons verhaal hadden gedaan, bleek dat we niet bekend waren. We stonden dus niet op de passagierslijst. We hadden weliswaar een bevestiging met onze stoelnummers maar dat bleek weinig waard. Na een telefoongesprek en lang wachten, bleek er godzijdank nog plaats voor ons te zijn in het vliegtuig. Een pak van ons hart want ons stressnivo was inmiddels al flink gestegen. Plaatsen bij het raam en naast elkaar, zoals in onze reservering stond, waren al helemaal niet meer mogelijk omdat het vliegtuig bijna helemaal vol zat. En ja, wat doe je dan? Je neemt wat je kunt krijgen.
Door al dat gedoe moesten we op een holletje onze taxfree inkopen doen en had Jan zelfs geen tijd voor het welbekende broodje zalm. We moesten al snel boarden. We kregen de welbekende vragen wie onze koffers had ingepakt en waarom we naar Amerika gingen en we moesten onze paspoorten (al)weer laten zien. En jawel, ook hier stonden we niet op de lijst en hadden we weer een hoop toestanden. Maar uiteindelijk kwam ook dit allemaal weer goed en mochten we zowaar het vliegtuig in. We zochten onze plaatsen en Jan zat midden in een rij van 4; ik zat er 3 rijen achter maar gelukkig aan het gangpad. Geen raampje dus en geen plaatsen naast elkaar. We hebben nog geprobeerd te ruilen maar ook dat lukte niet. Balen dus!!!! De vlucht ging op zich verder goed maar het was geen leuk begin van onze vakantie. Na zo’n 10 uur vliegen, landden we veilig op Portland Airport. Daar was het weer wachten want vóór je Amerika in mag, moet er eerst veel gebeuren. Paspoort afgeven en ingevuld formulier, afdrukken van vingers en duim van beide handen en ook nog op de foto. En ja, dat duurt even als er een groot vliegtuig landt. Gelukkig was de borderpolice allervriendelijkst; dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Eindelijk mochten we dan Amerika in. We waren de laatsten en het voordeel was dat onze koffers heel zielig en alleen op ons stonden te wachten. Vanaf dat moment ging het gesmeerd. De koffers hoefden niet open; ze werden zelfs niet gecontroleerd, We konden zó doorlopen. Allerlei aardige mensen wezen ons de weg en vóór we het wisten, stonden we bij het autoverhuurbedrijf.
Ook daar ging alles volgens het boekje en we mochten zelf onze auto uitkiezen. Niet dat er nu zoveel keuze was; er waren 3 auto’s om uit te kiezen maar het gebaar alleen al. We hebben gekozen voor een Ford Edge SEL (dit voor de kenners onder jullie) Er zit een grote middenconsole in en 2 uitsparingen voor onze flesjes water. Helemaal goed dus! Na de nodige omwegen, doordat we verkeerd reden, kwamen we om 2 uur bij ons hotel. Gelukkig was onze kamer al klaar. We hebben zelfs de moed nog opgebracht om boodschappen te doen bij de Albertson waar mijn klantenkaart van 4 jaar geleden, nog gewoon geldig was. Terug op de hotelkamer de boodschappen uitgepakt, de koffers opnieuw ingedeeld, wat gegeten en toen ging letterlijk en figuurlijk het licht uit. Het was 6 uur s, avonds en ik schoot na 2 uur weer wakker met mijn kleren nog aan. Heb me maar snel uitgekleed en ben meteen weer in slaap gevallen. Onze vakantie is echt begonnen.