Maandag 13 september (Waterton NP)

Vandaag hoefde Jan geen ontbijt te maken want we zitten in een Bed and Breakfast . We kregen een echt Canadees ontbijt bestaand uit pancakes met verse frambozen en maple leaf syrup, sausages, thee, jus d’orange en verschillende soorten meloen. Een heerlijk ontbijt! We hebben een poos gepraat met Kevin, de eigenaar, over van alles en nog wat; heel gezellig. Hij vertelde meteen even wat voor weer het zou zijn vandaag; bewolkt, mistig met kans op regen. Geen reden voor ons om in de cabin te blijven. We gaan toch maar terug naar Waterton NP en van Kevin hebben we een aantal mogelijkheden gekregen voor een mooie trail. Als we richting Waterton rijden, is het zó mistig dat we de bergen om ons heen niet meer kunnen zien.
Dat belooft wat voor vandaag! Bij de ingang van het park is de mist gedeeltelijk opgetrokken. We rijden de Akamina Parkway, die eindigt bij Cameron Lake. Daar zetten we de auto op de parkeerplaats en beginnen we met onze trail. Op aanraden van Kevin doen we de trail naar Summit Lake; volgens hem een hele mooie trail die geleidelijk omhoog gaat. We zijn er inmiddels achter dat wanneer ze hier zeggen dat het een gemiddelde trail is qua moeilijkheidsgraad, het in onze ogen aardig pittig is. Dat blijkt ook nu weer. De trail gaat steeds maar omhoog via een smal paadje vol stukken rots. Deze trail hadden we 2 weken geleden absoluut niet gelopen maar inmiddels zijn we aardig getraind dus het gaat ons goed af. De trail is geweldig mooi. We lopen door het bos met heel veel planten en omgevallen bomen en we hebben een schitterend uitzicht op Lake Cameron onder ons en de bergen om ons heen. Op de bergen zien we gedeeltes met sneeuw en flarden mist. De lucht verandert heel snel; wolken, mist en zon wisselen elkaar af.
Uiteindelijk komen we bij Summit Lake, een klein bergmeer met kristalhelder water, omzoomd door naaldbomen. Het is er zó mooi en rustig. Hier lunchen we op een paar stenen aan de rand van het meer, helemaal alleen. Het is nu al zo prachtig, laat staan als de zon schijnt maar wij zijn allang blij dat het niet regent. We lopen dezelfde weg terug maar het gaat nu een stuk sneller omdat we eigenlijk alleen maar naar beneden gaan. Nu realiseren we ons pas dat het op de heenweg behoorlijk steil was want we dalen snel. Als we ten slotte weer bij Cameron Lake zijn, het eindpunt van de trail, zijn we heel trots op onszelf. Dit hebben we toch maar weer mooi gedaan. We eten en drinken nog even wat en daarna zoeken we de auto weer op. Via dezelfde Akamina Parkway rijden we weer terug. We besluiten nog even bij het beroemde Prince of Wales Hotel te gaan kijken, het vlaggenschip van Waterton NP. Het is een immens hotel met een hele mooie lounge, waar lekkere zachte banken staan. Het plafond is heel erg hoog en er lopen houten galerijen langs. Indrukwekkend. Het mooiste vind ik dat de mannelijke bediening kilts draagt.
We vergapen ons een poosje aan de grandeur en aan 2 vrouwen die aan een tafeltje van een high tea genieten. Vóór we het hotel binnen zijn gegaan zagen we nog 2 herten die rustig aan het grazen waren en zich door niemand lieten storen.
Nadat we nog wat foto’s hebben gemaakt, verlaten we Waterton NP en rijden we terug naar Pincher Creek. Hier doen we uitgebreid boodschappen, want morgen rijden we naar Field in Yoho NP waar geen supermarkt is. We eten eenvoudig in de cabin; aardappelsalade en verse sla.
Ik moet trouwens mijn mening over Waterton herzien. Zo gauw je weg bent uit de drukte , is het een prachtig park met een schitterende natuur maar je moet de trails gaan lopen, wil je dit echt ervaren.
We hebben vandaag heel erg veel geluk gehad met het weer want vanavond regent het hier. Morgen wordt een reisdag. We moeten 550 km rijden vóór we in Field zijn, maar daar blijven we dan ook 4 nachten.