Zondag 12 september (East Glacier Village – Waterton NP)

Het ontbijt was vandaag wat aan de magere kant. We gaan vandaag naar Canada dus we wilden zoveel mogelijk spullen opmaken omdat je bepaalde dingen zoals fruit, niet mee over de grens mag nemen. De koffie hebben we op de porch (veranda) van de cabin gedronken. Daarna hebben we eerst getankt en zijn we op weg gegaan naar Canada. De zon scheen maar het waaide nog steeds behoorlijk. Bij de grens gekomen moesten we uiteraard onze paspoorten laten zien en kregen we de geijkte vragen zoals: wat komen jullie hier doen, hoe lang blijf je, waar ga je naar toe? Ook vroegen ze of we pakjes van iemand bij ons hadden, wapens of haardhout. Toen we overal nee op antwoorden, was het gauw gepiept en konden we Canada inrijden. Hier zijn mijlen weer gewoon kilometers en ook hanteren ze hier gewoon het metrieke stelsel. Is weer even wennen!
Al snel reden we Waterton NP binnen. Hier moesten we een Canadese Parkpas aanschaffen en konden we de Amerikaanse Parkpas opbergen, ook al zitten Glacier NP (Amerikaans) en Waterton (Canadees) aan elkaar vast. We reden naar Waterton Village, gelegen aan het Waterton Lake, maar dat viel ons vies tegen. Het is een echt toeristenplaatsje met heel veel souvenirwinkeltjes, hotels en een hoog kakgehalte. We hebben snel wat voor de lunch gekocht en daarna was het motto: wegwezen.
Met de auto hebben we de Red Rock Parkway gereden en langs deze weg hebben we een plekje gezocht om te lunchen,bij een creek. Na de lunch hebben we een korte trail gelopen naar de Blakiston Falls. Via een stuk lopen door het bos, kwamen we bij verschillende trappen van waaruit je de waterval van verschillende kanten kon zien. De eerste serie trappen ging goed maar bij de laatste trappen gleed? ik weg en rommeldebommel daar lag ik. Ik schrok me rot want ik viel behoorlijk had met mijn hoofd op de grond. Afijn, ik heb, samen met Jan, zo’n 10 minuten op de trap gezeten want ik was behoorlijk dizzy. Resultaat: een bult op de zijkant van mijn hoofd, schaafplekken op mijn benen en een blauwe heup. We zijn langzaam teruggelopen naar de auto en ik had het helemaal gehad met de trails. Ik was blij dat ik weer in de auto zat. Onderweg kwamen we een aantal dikhoornschapen tegen met jongen die midden op de weg stonden. Ook zij gingen, zoals we inmiddels gewend zijn, niet aan de kant. Handig want ik kon rustig wat foto’s maken. Na een poosje gingen ze toch wat aan de kant zodat we er langs konden rijden. Via de uitgang van het park, reden we door de provincie Alberta. Het viel me meteen op dat de weiden hier een stuk groener zijn dan in Amerika. Eindeloze weiden en graanvelden met grote farms. In het plaatsje Pincher Creek hebben we boodschappen gedaan. De supermarkt was een stuk kleiner dan in Amerika . Geen eindeloze gangen met tig soorten chips, wasmiddel en snoep maar meer het Nederlandse model. We schrokken wel van de prijzen; alles is hier een stuk duurder dan in Amerika. Dat is even wennen. Het was nog zo’n 20 km rijden naar Beaver Mines, een gehucht met ongeveer 30 inwoners, waar we 2 nachten zullen blijven.
Voor het eerst een Bed and Breakfast. We hebben wel een aparte cabin. Toen we er kwamen, hing er een aardig briefje aan de deur dat de bewoners tot laat in de middag weg waren maar dat de deur van de cabin open was en dat we ons vast konden installeren.
Dat hebben we dus gedaan en na een uurtje kwam Kevin kennis maken. We hebben een poosje gepraat en hebben gevraagd of we in Beaver Mines ergens konden eten. De enige eetgelegenheid bleek dicht te zijn. We konden terug rijden naar Pincher Creek maar daar hadden we geen zin in. Er bleek in Beaver Mines wel een General store te zijn. Daar zijn we maar naar binnen gegaan. Het was echt zo’n ouderwetse dorpswinkel. Ze verkochten er van alles: van bier tot visgerei en gelukkig hadden ze er ook wat te eten. Jan had een kipburger en ik een smokie. Het lijkt op een hotdog maar dan met een soort rookworstsmaak ,op een broodje. Ik kreeg een aantal bakjes voor mijn neus met zuurkool, uien, pepers, sauzen en kon daarmee zelf mijn smokie versieren. We lieten alles inpakken in alufolie, zodat we het mee konden nemen naar de cabin. We hebben nog een poosje gepraat met de vrouwen van de winkel en Jan heeft zich laten adviseren over het Canadese bier. De smokie was verrassend lekker en onze maag was weer gevuld. Wat we morgen gaan doen, weten we nog niet. Ze voorspellen voor morgen veel regen dus misschien moeten we ons plan aanpassen. We zullen het zien.