Maandag 27 september (Ucluelet)

Vanmorgen stonden we om half 8 al naast ons bed. Toen we naar buiten keken, hadden we zo iets van ja hoor, het is weer zo ver. Het regende en het waaide weer, net als zo vaak deze vakantie.
Na een heerlijk ontbijt zijn we snel de auto ingestapt want we gaan proberen zwarte beren te spotten en de meeste kans heb je bij eb.
Via de routebeschrijving die we hadden gekregen, kwamen we op een hobbelige, achteraf weg die we zelf nooit hadden gevonden. Deze weg kwam uit bij Thornton hatchery (viskwekerij) aan de ene kant en een kreek aan de andere kant.
Het regende behoorlijk maar er liep een BEER. Hij was een eindje weg (ca. 100m) maar het was er echt een. Ademloos hebben we zitten kijken, de regen maakte ons helemaal niks meer uit.
De beer (een zwarte) liep ook nog eens een keer onze kant uit zodat we hem echt heel erg goed konden zien, ook al omdat we een verrekijker bij ons hadden. Hij liep een beetje door het water, ging op een stuk rots zitten om vervolgens op diezelfde rots te gaan liggen. We zagen zijn gigantische klauwen, daar wil je echt geen mep mee hebben.
Het leek alsof hij een beetje zat te dommelen maar door de verrekijker kon je duidelijk zien dat hij heel alert was. Dit duurde een poosje maar opeens was er een heleboel opspattend water en een hoop lawaai. Het volgende wat we zagen was dat de beer een gigantische vis in zijn bek had. Vervolgens liep hij met de spartelende vis in zijn bek in de richting van het struikgewas. Ik denk dat hij daar rustig zijn buit ging opeten. Wij waren sprakeloos. We hadden nooit verwacht dat we dit nog eens zouden meemaken. Vergeten waren de regen en de wind; dit was zó bijzonder om te zien.
Toch zijn we maar snel de auto ingegaan want we wisten niet of en waar de beer tevoorschijn zou komen nadat hij zijn vis opgegeten had.
Helemaal stil zijn we teruggereden naar ons appartement waar we eerst een beker hete koffie hebben gedronken om vervolgens meteen te kijken of de foto’s enigszins gelukt waren. En dat waren ze.
Nadat we van onze verbazing waren bekomen, zijn we maar weer op weg gegaan. Eerst nog even naar het Visitorcenter en daarna hebben we een trail gelopen. Eerst een stuk gravelweg en daarna een gigantische hoeveelheid boardwalk en trappen die spek en spekglad waren want het regende inmiddels hard. Maar het was zó mooi en zó rustig; we zijn helemaal niemand tegengekomen.
Uiteindelijk kwamen we via al die trappen uit bij een verlaten baai met zand.
Het was een soort “alleen op de wereld” gevoel. We hebben een poos op een van de vele omgevallen boomstammen gezeten en daarna heb ik mijn sokken en schoenen uitgetrokken want ik moest even met mijn voeten in de Pacific staan. Dat is inmiddels een traditie; elke vakantie moet ik minimaal één keer het water van de Pacific gevoeld hebben, weer of geen weer.
Om mijn voeten een beetje te laten opdrogen (uiteraard was ik vergeten om een handdoek mee te nemen) zijn we onder een boom gaan zitten want al dat regenwater maakte mijn voeten alleen maar natter. Met halfnatte voeten die ook nog eens vol zand zaten, de sokken en schoenen maar weer aangetrokken en vervolgens aan de terugweg begonnen.
Het ging steeds harder regenen en we kwamen doornat bij de auto. Toch maar naar een volgend trailtje dat de naam trail niet eens waardig is. Het was zegge en schrijve 100 meter via een hellende weg naar boven. Normaal gesproken moet je daar een giga mooi uitzicht hebben maar helaas, het was zo nevelig dat er van wat voor uitzicht dan ook, geen sprake was.
Terug naar de auto maar weer waar we eerst wat gegeten hebben.
Daarna zijn we teruggereden naar de haven van Ucluelet die ik nog graag wilde zien. Daar ligt de vissersvloot die de grootste is van de regio.
Er lagen inderdaad heel veel vissersboten en we hebben de aanlegsteiger afgelopen inderdaad, in de stromende regen. Ik heb nog een poos gepraat met een tonijnvisser die al 127 dagen van huis was. Hij vertelde dat over een week het tonijnseizoen ten einde was zodat hij naar huis kon.
Uiteraard vroeg hij waar we vandaan kwamen en wat we allemaal al hadden gezien. Heel leuk zijn die toevallige gesprekken en je steekt er vaak heel wat van op.
Daarna hadden we het helemaal gehad met alle regen en via de liquorstore en de supermarkt zijn we teruggegaan naar het appartement. Vervolgens een hete douche genomen en lekker gerelaxed. In de loop van de avond is het zo mistig geworden dat we de oceaan vanuit ons raam niet eens meer kunnen zien.
Maar we hadden een superervaring vandaag en daar gaan we nog lang van nagenieten. Morgen gaan we weg uit Ucluelet. Ondanks de regen vind ik het hier geweldig en ik zou dolgraag nog eens terugkomen maar dan met mooi weer. Vancouver Island blijft voor een eventuele volgende vakantie hoog op ons lijstje staan.